Koh Tao nam za mało.

To nie był zwykły tydzień. I to nie był także tydzień. Czas przestał istnieć. Odkąd zepsuty zegarek Eweliny stał się jedynie ozdobą jej delikatnej ręki, a mój nienaładowany telefon przez kilka tygodni przeleżał zapomniany w bocznej kieszeni rytm dni i nocy wyznaczały nam wschody i zachody słońca, przypływy i odpływy, ewentualnie burczenie w brzuchu. Można tak przeżyć kilka dni, można całe życie. My chcemy być gdzieś pośrodku. Móc wstawać kiedy tego potrzebuje twój biologiczny zegar i zasypiać gdy dopali się ostatnia świeczka lub polano. Łatwo się zapomnieć całkowicie i pójść po bandzie, zaszywając się na jakiejś niewielkiej bezustannie ciepłej wyspie i zapuścić włosy i siebie przy okazji. Łatwo też stać się niewolnikiem czasu i wciąż powiększającego się kalendarza, który pozornie daje Ci status, komfort, poczucie robienia czegoś ważnego. Jak żyć by jednocześnie mieć i być? Jak wypośrodkować coś co można odebrać jako lenistwo z wyścigiem szczurów? Jak znaleźć złoty środek? Nie odpowiemy Wam na to pytanie, ale jednego jesteśmy pewni: coraz częściej i coraz mocniej umacniamy   się w przekonaniu, że  coraz mniej potrzeba nam do szczęścia. Im mniej posiadamy tym więcej mamy w sercu. Nasza droga jest coraz częściej "być", a zakręty i skrzyżowania z "mieć" przejeżdżamy nawet nie zwalniając. Dajemy sobie zielone światło na życie. Jeśli mamy w coś obrosnąć, to chcemy by były to wspaniałe wspomnienia ze wspaniałych przygód ze wspaniałymi ludźmi. Siedem dni zaledwie 168 godzin, ale dla nas to coś znacznie więcej, to czas którego nie da się zmierzyć, zważyć, zapisać w ramkach kalendarza. Dziękujemy Wam za to, że byliście tego częścią.